Ανάσταση! και μέσα στην καρδιά μου,
που μαύροι τη μαράνανε χειμώνες,
μιας άνοιξης αυγή γλυκοχαράζει
κι ανθίζουν μενεξέδες κι ανεμώνες.
Ανάσταση! και μέσα στην καρδιά μου,
που τη σπαράξαν άγρια οι στείροι πόνοι,
ολόδροσο, ουρανόσταλτο βλαστάρι
θεϊκής χαράς αρχίζει να φυτρώνει.
Θεϊκής χαράς! Ω Σταυρωμένη Ελπίδα!
καθώς σε βλέπω αναστημένη πάλι,
αθάνατη, απροσμάχητη, μεγάλη,
κάμε το θαύμα που ποτέ δεν είδα!
ό,τι νεκρό του μυστικού μου κόσμου,
παρακαλώ Σε, ανάστησέ το εντός μου!
Γ. Βερίτης
(3 ψήφοι, μέσος όρος: 4,67 από 5)
Loading...2 Comments
Αφήστε ένα σχόλιο
You must be logged in to post a comment.
Επίκαιρο ποίημα, με βαθιά πνευματικά νοήματα. Ευχαριστούμε για την ανάρτηση!
Μιλησε στην ψυχη μας.Καλη ανασταση.